sobota, 15 października 2011

X Konurs Gepperta i te jego skarpetki. To znaczy na nim. Na konkursie, ach!

Wczoraj jeszcze biegałam nabuzowana i wściekła. Przyznaje bez bicia - przez rok NIE BYŁAM w ŻADNEJ GALERII SZTUKI, NA ŻADNEJ WYSTAWIE, NIGDZIE. Zaniedbałam się acz, niczego nie żałuję. Jednak nie chodzi o spowiedź w tym miejscu, że nie brałam udziału w kulturze i sztuce. Bo mimo wszystko jakieś tam udziały miałam i co?
X KONKURS GEPPERTA I OTWARCIE WYSTAWY z kluczowym pytaniem ,,CO ROBI MALARZ?" a ja stojąc tam ze słowem kluczowym w głowie ,,ZANIEPOKOJONA" odpowiadam na owe pytanie - wszystko z tym że coraz mniej maluje a jak już coś ,,zmaluje" no to w kąt albo gdzieś głeboko do szuflady został schowany główny atrybut - pędzel - a zastąpiono go wszystkim innym. Na przykład drutem i skarpetką.
Bierzecie drut, dwie czyste skarpetki - nówki sztuki nieśmigane, z drutu robicie ślimaczek, na ślimaczka skarpetki i pierdolnijcie sobie eksponat w pewnej części galerii na ziemii. Owy eksponat zacnie stoi acz, jeżeli ktoś nie patrzy pod nogi, może kopnąć owy eksponat, czego świadkiem byłam ja. I teraz, dla osoby, która była świadkiem owego uzyskuje ową interpretacje owego dzieła:
skarpetki, sprawa uzytkowa i jednoznaczna w niecodziennej sytuacji, stoi ona tak a nie inaczej w galerii co samo z siebie czyni ją dziełem sztuki - zakwalifikowano to przecież do konkursu o wysokiej renomie. Poza tym stała w miejscu ogólnosprzyjającym kopnięciu i ktoś to rzeczywiście zrobił! Czyli tutaj  zwróciłam uwagę na to jak nie patrzymy rzeczywiście w galeriach, że omijamy, ,,przelatujemy" eksponaty. A przy tym też interakcja eksponatu z człowiekiem nieuważnym - kopnięty zostaje przedstawiony  i to od osoby, która kopnęła i zniosła na swoje miejsce i tak nie ustawiła w ten sposób w jakim stało pierwotnie. Facet postawił dzieło i zmienił kąt i perspektywę. ALE GDYBY PAN NIE KOPNĄŁ TEGO TWORU? Nie myślałabym o tym jak teraz myślę.
A czy to był twór malarski? Cokolwiek powiedziałby mi autor, jakkolwiek myślał a wierzę, że przemyślał/a sprawę to mam nadzieję, że nie chodziło o to, do czego ja docierałam przez cała noc a wyżej o tym napisałam. Bo wierzę, że dziełem sztuki to być może - stoi to w galerii, pod nazwiskiem z jakimś tam cokołem. ALE   szukając odpowiedzi na pytanie ,,co zrobił malarz?" Pierdolnięta skarpetka na drucie, wyeksponowana  na podłodze marmurowej jest dziełem sztuki - malarskim dziełem sztuki. Bo  biegnę do wikipedii i wiem, że malarz posługuje się środkami plastycznego wyrazu, np. barwną plamą i linią, umieszczonymi na płótnie lub innym podłożu (papier, deska, mur), a dzieła zwykle są dwuwymiarowe lub dwuwymiarowe z elementami przestrzennymi. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu. Twórczość malarska podlega zasadom właściwym dla danego okresu.  ( I niech się on już skończy. )








czwartek, 23 czerwca 2011

AŁTYSTA.

Kilka lat wstecz, patrząc na mnie zaczynającą, było tak, że zachwycano się mną i nie. W momencie, kiedy się mną nie zachwycano, zawsze odczuwałam takie wewnętrzne ,,ał" i spinałam się ile można, czasem irracjonalnie a żeby wybronić swoją pracę. Z czasem jednak dostrzegałam swoje błędy i okazywało się, że sporo osób na ,,nie" miało tę rację.
Dzisiaj ktoś chciał a żebym powiedziała ,,co czuję wobec jego pracy?" No cóż. No to napisałam tej osobie co czuję zgodnie z tym co odczuwam wobec tej roboty, którą wykonał. I co? Wewnętrzne ,,ał" działa zawsze tak, że nagle osoba tworząca zaczyna odbijać usilnie piłeczkę i odpisywać, że przecież chodzi o to, o tamto i nagle strzela pojęciami z wyższej półki (ale nie z najwyższej). Tylko po co to nagle zaczął robić? 
Pisze, pyta ,,co czujesz wobec...?" a ja odpowiadam, że ,,lalalalala". I tyle z tej rozmowy dla mnie być powinno, tym bardziej, że wyraźnie w wiadomości miałam napisane nie: ,,porozmawiajmy, popiszmy" a ,,chcę tylko znać TWOJE odczucia". No i co dalej? Jak w takich sytuacjach bywa, zaczął mnie lustrować moje prace na powszechnym portalu społecznościowym jakowym facebook jest. Skoro mam to na facebooku, to oczywiście, se można wchodzić i lubić, se można komentować, bo tej funkcji nie wyłączyłam, no ale. Dla mnie to była forma dowartościowania się. Żeby przedstawić mi, że też nie całkiem jestem mega wyjebaną artystką, która może zadzierać nosa. Tylko, że akurat zabawnie stało się, że podpisał się komentarzem krytykującym pod złym zdjęciem. Tzn... zdjęcie jest sprzed 2-3 lat? No on tego nie wie. Ale ja wiem, co mnie jeszcze bardziej rozbawiło i wpadłam właśnie na pojęcie ałtysty. Takie zdarzenie tym bardziej mnie utwierdziło w moim przekonaniu, że właśnie ta osoba, przedstawicielem tej grupy twórców jest. Chociaż już wcześniej takim słowem wyrażałam się wobec niektórych przy znajomych, tak teraz postanowiłam to opisać. Bo już trochę nie wytrzymuję, po prostu - na własnych błędach się nauczyłam: nie lamentować, stosować technikę ,,na kaczkę", czyli że to wszystko po mnie spływa albo przyjmować wszystko na klatę jeżeli rzeczywiście mocno wobec mnie jakaś opinia jest uzasadniona, całkiem oczywiste. 
Reasumując: ałtysta - ał!tysta, to ktoś, kto chodzi i robi, nawet całkiem niezłą sztukę robi, ale jak napotka na garstkę krytyki , to nie dość, że zaczyna tupać ,,ale przecież to jest wyraz bełtbełtbełt" przy czym doda ,,ale rozumiem, masz prawo do swojej opinii" i na koniec dopieprzy się do prac osoby pytanej bądź osoby, która sama z siebie wyraziła opinię. 
I nie piszę tego a żeby jakoś kogoś tym wkurwić. Chociaż pewnie i tak wkurwię. Chociaż... nie wiem. Dynda mi to. Też nie chodzi o to, że uważam, że takie osoby są żałosneee, do dupyyy. Chodzi o to, że takie osoby są, a że ja nie znam na takiego ,,artystę" określenia, to żeby nie nazywać go ,,artystą", bo nim jednak nie jest, to pojęcie jakieś mieć muszę. I może kogoś tym skrzywdzę, może ktoś poczuje się urażony? Ale i może ktoś coś skumie? Skmini, że to kurwa nie o to chodzi, żeby chodzić i pytać a jeżeli opinia jest negatywna to się dosrać z podwojoną siłą i sobie ulżyć. Chyba nie na tym polega ,,dowartościowanie" siebie.
I piszę to sama przed sobą i przed Wami jako, że dzisiaj z ałtystą się spotkałam i widziałam odbicie w lustrze jeszcze siebie sprzed pół roku. Kiedy to sama odbijałam jak ta debilka piłeczkę, a przecież ktoś tam z czymś opinię swoją ciapnął i git. Niczego złego mi tym nie zrobił, wręcz przeciwnie.
No więc tyle, miłego.
Barbara Cygan
( To idealne zdjęcie wizualizujące moje takie ,,uchhh" przy rozmowie z Tym Kimś.)

wtorek, 3 maja 2011

mówi się trudno, idzie się dalej

Co dzisiaj zszokowałby w sztuce? Zrobienie stosu gniotów fotograficznych przez mnie poszłoby w niepamięć, ewentualnie powyklinane z podpiskami od innych autorów ,,KUPA", ,,NIC", ,,CHUJE MÓJE DZIKIE WĘŻE", ale gdyby zrobił to koleś, kolesiówka z jakimś nazwiskiem po szkole typu ASP byłoby to ,,manifestem o współczesnym stanie kultury masowej" albo na przykład inaczej. ,,stan polskiego obiektywu".
Czy jest to sprawiedliwe? Absolutnie tak i nie. Z jednej strony skoro koleś uczył się, poprzez warsztat w szkole artystycznej i przejście przez wszystkie roki udowadnia, że ma warsztat, talent i ma łeb niegłupiego wzdętka. Z drugiej strony osoba, która powiedzmy nie miała warunków na naukę albo po prostu jakoś tak poszło, że nie poszło do tej szkoły a wykonało równie dobrze stos gniotów, nie ma szans a żeby pokazała swoich fotografii jako sztukę.
Chociaż dam sobie odciąć kawałek paznokcia, że są jacyś tam bez szkół, którzy coś takiego mogli zrobić. Ale do tego, cholera, trzeba się urodzić pod właściwą gwiazdą.
Acz! Też chyba liczy się pewna konsekwencja, jak chyba i tak jak w każdej sztuce, ale ja biorę przykład gniotów.
Zrobił jeden gniot, wpuścił w jakiś tam plfajnyfotograficznymodnyportal został zbluzgany. Drugi gniot, trzeci czwarty. Dalej, fuj, fuj, fuj. Aż okazuje się, że kolekcja 50 gniotów ukazuje zacną kolekcję idealną na wielki wernisaż i znowu możemy zobaczyć jakieś tam socjologiczne nawyki, wielkie krytyki, manifest jakiś i inne takie.
I jeżeli już taki agent ma takową ,,genialną" galerię, to tej gwiazdy potrzeba i bęc! Mamy artystę. W sumie tacy są fajni, mają więcej pokory. Lecz to po czasie ulega przekształceniu, koleś zaczyna wierzyć w swój geniusz. Nie jest to źle ani dobre, jak wiadomo, złoty środek i jest git.
Uważam, że każde czasy i możliwości ,,wybijania się" są porównywalne. Dzisiaj niby to jest łatwiej ale tez trudniej. Era internetu, na, ale z całego tego tłumu też jakoś ciężko. W czasach innych tez było źle, bo t bo tamto bo siamto. W jeszcze dalszych, dalszych czasach było zupełnie jeszcze  inaczej i też ciągle jakieś słupki do pokonywania, jakieś wiecie, mury i inne takie przeszkody. Każda era, dzieje, epoki mają swoje taraźniejsze przeszkody. Dzisiaj są te wirtualne. Wirtualne a mimo wszystko realne. Nie jest ani lżej ani ciężej, jest ciągle tak samo.
Tak, bo czytałam różne biografie, ludzi, którzy już nie żyją, którzy żyją a nie będą niedługo żyli albo ci, których już gdzieś tam są wzmianki ciekawe i mają jeszcze wiele przed sobą.
Bardzo odczuwam te wszystkie fenomeny współczesne ikony i niewspółczesne. I widzę, widzę tak strasznie bardzo ile ten Ktoś miał zapału, ten tamten Ktoś trafił na Jakiegośtam. Niby wszystko zależy od artysty - od momentu kiedy na przykład bierze za aprat i czyni to dzieło. Z dzieła do dzieła i tworzy się ten ciąg. Właśnie konsekwencja to cholerne słowo klucz w tym wszystkim a dopiero później są laurki, całusy i pozdrowienia.
Kiedyś ktoś mówił o ,,przypadkiem poznałem i się stało się." I tak sobie siedziałam i myślałam, że no niby poznał Takiego a Siamtego, no ale cóż. Facet to robił od jakiegoś czasu, w tym określonym stylu, ktoś zauważył, ale właśnie dlatego, że to wygląda tak a nie inaczej i to wziął. Wziął bo on tak robił i robił i miał w tym jakąś swoja rację.
Więc tylko na zakończenie. Tylko ode mnie to zależy jak będzie mi dalej. Reszta to małe wściubździu. Zresztą, mało istotne.



Barbara Cygan

niedziela, 17 kwietnia 2011

Sontag



Szukałam kiedyś po stronach internetowych dostępu do książki Susan Sontag ,,O FOTOGRAFII" i jakoś tak się stało, że wpadłam na jakąś zdawało mi się kompetentną stronkę, gdzie piszą o książkach i je recenzują kompetentni ludzie. I znalazł opis o pozycji, która to mnie interesowała. Zaczęłam czytać, ogólnie laska, bo to była ona, o ile dobrze pamiętam (a pamiętam to dobrze, tylko strony nie pamiętam) pisała o tym, że ta książka jest nieaktualna. N-I-E-A-K-T-U-A-L-N-A?!
Myślałam, że obleje swój nowy piękny laptop kawą, wyjdę z siebie, pogryzę nowo zapuszczone paznokcie. Wkurzyłam się, chociaż jeszcze tej książki nie przeczytałam, jeszcze jej nie miałam, to wkurwiłam się, bo od kilku innych, wiarygodnych źródeł wiedziałam, że jest to Biblia dla Fotografa i osoba, która interesuje się ową dziedziną, to takowa osoba bez tej wiedzy się nie obędzie.
No, ale owa Pani Recenzentka myśli inaczej, a ja po prostu się z nią nie zgadzam. Bo bardziej uniwersalnej książki, kopalni spostrzeżeń i wniosków, nie widziałam. Ostatnio cierpiałam właśnie na niedosyt braku laku w polskich gazetach o fotografii. Jak KWARTALNIK FOTOGRAFIA jest cud miód, tak inne no cóż. Ale żeby móc czytać, obserwować to, co kwartalnik przedstawia, to trzeba liczyć się z wnioskami Susan Sontag, jakby zupełnie inaczej czyta się gazetę przed przeczytaniem esejów Sontag a zupełnie lżej po. I aż chce się widzieć więcej. Osoba, która nie tylko fotografuje, ale też poszukuje innych ciekawych - chociażby po to, bo szuka do PKPZin nowych fotografów, lub do SZAFY, to zupełnie zmienia stan skupienia. Punkt odniesienia poszukiwań zmienia się na bardziej, światłoczułość jest zupełnie inna a Sontag takiej jak ja, która nie tylko chce robić i widzieć zdjęcia, ale też o nich chce dużo myśleć i widzieć poza panoramicznie, czyli szeroko, szeroko i jeszcze szerzej, to no cóż. Ja bez tej książki nie mogę się obyć, jak chyba nie powinien każdy.
Sontag jak dla mnie, jest Święta i dziękuję jej za to. Wiem, że ta książka jest subiektywna, jak fotografia, ale jest mimo wszystko tak obiektywna i nawet uczy dystansu, na weryfikację w fotografii, że człek, który tak sobie jest jak ja, czuje się pełniejszy. I mam wrażenie, że nie potrzebuję szkół, uczelni itd. Bo już jestem po szkole O FOTOGRAFII u Susan. Ona mi tą książką układ pomiaru światła poprzestawiała na ten dobry, autofokus wstawiła. dopiero teraz mogę robić zdjęcia i je widzieć.

A Pani, która napisała tak głupio o tej książce. Kij jej.

Barbara Cygan

bw

To co ostatnio tworzę, jest bez koloru. Kryzys? Zwrócił mi na to uwagę mój mistrz i autorytet w ogóle - Jerzy (LINK), którego słowa z komentarza pod moim profilem przytoczę: ,,Basiu! czy Ci nie zal ...BARW?! Wracaj do Swoich cudowności kolorystycznych i nieprzeciętnej wrażliwości na nie.Jesteś czarodziejem koloru." Coś mnie dźgnęło, przeglądnęłam swoją późniejszą galerię i obecną. Taaak, nie mam taraźniej kolorów. Nagle wpadłam sobie na myśl: ,,

,,Są takie zdjęcia, które nie mogą być w skali szarości a były takie, które musiały, bo nie miały wyboru. Teraz są takie zdjęcia." 

Zmartwiłam się sobą, w jakim stanie musze być, skoro pozbywam się koloru? Niektórzy właśnie tym się zachwycają, zaskakują, że te zdjęcia są takie a nie inne, bo jakby nie patrzeć. One wynikają ze mnie, ale zatęskniłam. Tylko to właśnie Jerzy musiał zauważyć, że robię bez koloru, bo sama tego nie widziałam. To po prostu działo się, jak te zdjęcia. I nie wynikały one z depresji, z żalu, ze smutku lamentu itd. Niee. Sama nie wiem jak to działo się, a działo się od może grudnia? 
Co dzieje się z osobą, która tworzy, zastanawiałam się dlaczego nie miałam kontroli tym razem nad zdjęciami i one same robiły się czarno białe?
Zastanawiałam się, że może idę na łatwiznę wybierając skalę szarości? Albo próbowałam się wsobnie usprawiedliwiać, że nie mam dobrego monitora, i że muszę tak rozwiązywać sprawę aktualnych zdjęć? 
Nie wiem. One wyszły same z siebie a dzisiaj ja tutaj piszę to, nie dla obiecanek cacanek dla kogoś, że będę robiła zdjęcia w kolorze. Tylko to zjawisko - jak mi to uciekło, jak to się stało, jak to ktoś musiał takie rzeczy zauważać, bo ja nagle oślepłam. Od czerni. 

Cygan













piątek, 18 marca 2011

,,to tylko ręka"

Sierpień jest niezwykle płodny. Ciągle coś kmini znowu, mam wrażenie, że siedzi w jakiejś klitce z fotografem w łapie i fotografuje ciało. Ciągle szuka, a tu rowek, a tu gęba, a tu zmarszczka. Z ciała wynajduje jakieś kosmosy, wszystko, ciało spina i fotografuje, że aż boli i aż dziwnie, że rzeczywiście - tego nie widzimy na cod zień, że tak właśnie jest. Jak witam koleżankę całusem, to mi się tak właśnie usta składają i marszczą, albo jak trzymam łapy w pięści, to one są tak właśnie jak na załączonej pięści. Prosty pomysł Krzyśka a jakie to uświadamiające. Dzięki niemu czasem widzę co się ze mną dzieje, z moim ciałem, po prostu jak sobie jestem. To ciekawe i trochę przerażające. Acz zaskakujące i dobre, skoro mnie ta fotografia fascynuje. Sierpień kmiń dalej.
 barbara cygan







wtorek, 8 marca 2011

od-żywa natura

Rogalewskiemu udaje wskrzesić się martwą naturę przedmiotów użytku codziennego. Aż mnie trochę przeraża sztuka tych przedmiotów, jego instalacje. Po przeglądaniu jego galerii, przyglądaniu sobie, jedzenie z talerza z widelcem to już nie jest to samo co wcześniej. Trochę masz wrażenie, że zaraz widelec stołowy wbije się w migdałki, ale to nie będzie bolało. Przejdzie przez ucho i odleci zaraz za poduszką, która nagle lewituje, jakby ktoś napompował ją helem. 
Rogalewski kreuje rzeczywistość codzienną. Szarą i rutynową w może nie przesłodzony magiczny świat, że wszystko jest takie fajniutkie i zajebiściutkie. Wręcz przeciwnie, Tomek żyje w świecie przedmiotów, instalacji, które u niego są wykorzystywane inaczej. Trochę sobie go wyobrażam jak z filmu - szary ale dziwak. I widać to tylko w oczach. Kiedy wraca do domu, te wszystkie rzeczy ożywają a on je fotografuje ot po prostu. Bo otoczka ładnego tła wcale nie odrealnia tych obrazów. Raczej uwypukla to co Rogalewski widzi. Bo on to widzi, wiem to, bo przecież to sfotografował. 
I często widzi się relację samego Tomka z tymi przedmiotami, czy to nogą, czy sobą całym. Nawet jeżeli gwoździe wbijają mu się w nogę, to wiem, że nic mu nie jest, bo za chwilę stoi i pojawia się na zdjęciu ze spinką i kablem, przechodzącym mu przez głowę. 

A może to też komunikat? Że rzeczy martwe nie mogą zrobić nam krzywdy, to jedynie my możemy sobie nimi coś zrobić. One same z siebie nie są złe. Mają czystszą duszę od naszej, mimo wszystko nie mają wolnej woli, są zależne od naszej. Od Tomka, jego nastroju, czy widzimisię.

Tomasz dba o swój styl fotografowania tego jak widzi, doszukuje się. Majsterkuje tymi przedmiotami, skręca coś z czymś co niby zupełnie nie nadaje się do użytku, a jednak. Działa jakąś intuicją, podświadomością i jest to autentycznym zjawiskiem.

barbara cygan